Het is niet makkelijk om de meningen en verwachtingen van anderen los te laten. Het begint bij sommige kinderen al jong, dat ze zich bijvoorbeeld als klassenclown gedragen omdat ze zich druk maken of klasgenoten ze wel leuk genoeg vinden of juist al enorm teruggetrokken zijn omdat ze zichzelf niet echt durven laten zien. Enorme strebers met faalangst omdat ze anderen niet teleur willen stellen of meelopers die meedoen met pesten zodat ze zelf niet het mikpunt van pesterijen worden. Zo kan je veel manieren invulling geven aan de onzekerheid die het geven om de meningen van anderen met zich mee brengt.
In de puberteit, op de middelbare school en tijdens je vervolgstudie, wordt de 'peerpressure', de druk van meningen van mensen om je heen, alleen maar nog groter. Van mezelf op die leeftijd kan ik me herinneren dat ik erg recalcitrant was, in de zin dat ik heel erg tegen alles was dat men in mijn optiek deed omdat het 'stoer'/'in'/'populair' was. Dus ik was bijvoorbeeld anti-Björn Borg onderbroeken, anti-roken en anti-alcohol en dat liet ik luid weten ook, aan iedereen die het wel of niet wilde horen. Ik deed daarbij heel stoer alsof het me niks kon schelen wat anderen van me vonden, maar dat was een act. De onzekerheid van meningen van anderen speelde me zeker wel parten. En in mijn act om heel zelfverzekerd en anti-popi-jopi te zijn, was ik eigenlijk ook weer niet echt oprecht mezelf.
Het is ook moeilijk om jezelf te zijn als je nog aan het ontdekken bent wie je zelf eigenlijk bent, wat je zelf graag wilt en waar je zelf gelukkig van wordt. Het is moeilijk om te luisteren naar je eigen innerlijke stem als deze overstemd wordt door de stemmen van anderen. Door hun meningen en verwachtingen of, daar ben ik inmiddels ook achter, wat ik zelf invul als zijnde hun meningen en verwachtingen, want deels zit het allemaal in je eigen hoofd.
De afgelopen jaren ben ik me steeds meer gaan realiseren dat het er niet toe doet wat anderen van je vinden, want je kan het toch nooit voor iedereen goed doen. Linksom of rechtsom is er altijd wel iemand die het ergens niet mee eens is of ervoor kiest jouw intenties negatief in te vullen. Dit verhaaltje over een vader en zijn zoon, over gelukkig zijn, vond ik daarin echt een eye-opener. Bedenk dus vooral zelf wat jouw eigen waarden en normen zijn, wat jij wilt en wat jij belangrijk vindt en laat los wat anderen daarvan vinden.
Ik help je graag in die ontdekkingstocht naar je eigen ik. Stuur een dm of een mailtje naar nikki@uitjezelfcoaching.nl voor meer informatie!
En ik, ik ga even genieten van mijn vakantie op Bonaire met een superlichte 'beachbody', zo zonder dat gewicht van al die meningen! ;-)
