Een nieuwe generatie vrouwen die stevig in hun schoenen staat, waardoor ze stoppen met zich aanpassen of te laten leiden door de meningen van anderen
en het vertrouwen hebben om eigen keuzes te durven maken die écht bij hen passen.
Al van jongs af aan was ik graag ieders ‘lievelingetje’. Ik deed mijn best om lief, leuk, slim en verstandig te zijn en op die manier door anderen gezien te worden. Ik deed dan ook alles “zoals het hoort”. Ik hield me vrijwel altijd aan de regels, gaf zelden een grote mond, haalde goede cijfers en ben nooit blijven zitten, had al vroeg een bijbaan en was erg zuinig met mijn geld. Na het vwo nam ik geen tussenjaar en hoewel de Kunstacademie lonkte, koos ik voor de veilige route van de pabo, waarna ik direct het werkende leven in stroomde. Ik maakte keuzes vooral vanuit de ratio: “Wat is verstandig? Wat is veilig? Wat wordt er van me verwacht? Hoe doe ik het goed?”. De vloek van het oudste kind binnen het gezin, wellicht? Of misschien gewoon de vloek van vrouw zijn?
Negen jaar lang was mijn werk mijn leven, waar dus ook het grootste deel van mijn tijd en energie in ging zitten. Ik werkte hard om de perfecte juf, collega en werknemer te zijn voor mijn leerlingen, de ouders, collega’s en leidinggevenden. Buiten werk probeerde ik ook nog de perfecte partner, (schoon)dochter, (schoon)zus en vriendin te zijn voor de mensen om mij heen. Lange tijd stoomde ik maar door en wist ik die ballen allemaal redelijk in de lucht te houden. Thuis stortte ik wel in op de bank, maar hé, hoorde dat niet gewoon bij het leven van een volwassene met een fulltime baan? Echter toen sommige ballen, zowel op werk als privé, wat zwaarder werden, verloor ik mijn evenwicht. Ik bezocht een coach om me te helpen mijn balans terug te vinden. Uiteraard was mijn perfectionisme een groot punt van aandacht, naast mijn constante fixatie op wat anderen van me vinden, denken en verwachten. Ik nam eerste stappen naar meer luisteren naar mijn gevoel en milder zijn richting mezelf als niet alles lukt zoals ik vind dat het zou moeten. Ik dacht na over wat ik zelf echt graag zou willen en besloot dat ik mijn leven anders wilde inrichten. Ik zegde mijn baan op en gaf mezelf de tijd en ruimte om nieuwe dingen te leren en mijn nieuwe pad te vinden, zonder alweer jaren vooruit te kijken en plannen. Ik luister nu steeds beter naar mijn lijf, mijn gevoel en mijn creativiteit. Ik weet beter mijn grenzen aan te geven, ben liever voor mezelf en probeer minder waarde te hechten aan wat anderen denken en vinden. Ik heb al flinke stappen gezet, maar leer hierin nog iedere dag.
Ik volgde op de pabo al de tienerminor en verdiepte me in het puberbrein, waarover ik een artikel schreef en publiceerde in Praxisbulletin. Voor de klas gaf ik vooral les aan de bovenbouw van het basisonderwijs. Ik heb ook een jaar meegelopen in het middelbaar onderwijs, waar ik tot de conclusie kwam dat ik weliswaar de leeftijd wel interessant vond, maar niet de onderwijsvorm. Ik ben namelijk nooit het onderwijs ingegaan met als doel kinderen cognitief te onderwijzen. Ik wilde het onderwijs in om kinderen te helpen en begeleiden in hun sociaal-emotionele ontwikkeling. Ik specialiseerde me dan ook in gedrag (Master SEN) en als leerkracht was een van mijn sterkste kwaliteiten kinderen het gevoel geven dat ze gezien en gehoord werden en dat ze altijd bij me terecht konden.
Toen ik besloot dat het onderwijs niet meer de plek was voor mij, wilde ik die missie, van jongeren helpen en begeleiden in hun sociaal-emotionele ontwikkeling, voortzetten.
Ik volgde daarom de coachopleiding ‘Creativiteit als middel’ en ben vervolgens mijn eigen coachpraktijk begonnen.
