Mijn businesscoach vroeg me om na te denken over mijn 'missie'. Pfff... dat klinkt zwaar. Daar had ik niet 1,2,3 een antwoord op. De perfectionist in mij voelde ook meteen een soort prestatiedruk om dit zo goed en mooi mogelijk te verwoorden. Ik besloot het even te parkeren.
De laatste dag van mijn opleiding 'creativiteit als middel' moesten we allemaal zelf een opdracht voor de groep bedenken. Ik maakte gebruik van de kaarten van 'kleur jouw kracht'. Voorafgaand aan de opdracht moest ieder op gevoel een kleur kiezen en dan de kaart omdraaien voor de spreuk die daar stond. Ik had alle kleurkaarten neergelegd en nadat iedereen een kaart had gepakt, verzamelde ik de overige kaarten weer in een stapel. Ik werd erop gewezen dat ik zelf ook mee kon doen met mijn eigen opdracht en besloot zelf ook een kaart te kiezen. Ik bladerde door de stapel, maar vond niet wat ik zocht. Ik wilde een bordeauxrood-achtige kleur, maar die zat er niet tussen... Ik keek op tafel en zag dat ik per ongeluk één kaart had laten liggen. Alsof het zo moest zijn lag de bordeauxrode (of officieel 'cerise') kaart al keurig voor me op tafel op me te wachten.
Op de achterkant stond "Gebruik je levenservaring om liefdevol het verschil te maken". Toen viel opeens het kwartje. Toen ik met de Pabo begon had ik een duidelijke missie: ik wilde er zijn voor kinderen, ik wilde hen begeleiden in hun sociaal-emotionele proces en echt het verschil maken in het leven van sommige van hen, al was het er maar één per jaar. Die missie is eigenlijk niet veranderd toen ik stopte met lesgeven, ik voelde alleen dat school niet meer de plek was voor mij om die missie te vervullen. Mijn coachingspraktijk is mijn nieuwe plek voor diezelfde missie, (met een net iets oudere doelgroep): ik wil er zijn voor jongeren, ik wil hen begeleiden in hun sociaal-emotionele proces en echt het verschil maken in het leven van sommige van hen!
