Nu ben ik inmiddels 33 en weet ik uit ervaring dat het oké is om me een tijdje "mweh" te voelen, dat je je daar soms gewoon aan over moet geven en dat het ook vanzelf weer over gaat. Ik ken mezelf inmiddels ook goed genoeg om te weten dat dit gevoel voor een groot deel beïnvloed wordt door de tijd van het jaar en dat ik me niet hoef af te vragen wat er allemaal mankeert aan mijn leven waardoor ik me zo voel. 
Toen ik jonger was, was dat wel anders. Als je verdrietig bent om een verklaarbare reden, is het nog steeds k*t, maar je weet dat het tijdelijk is. Wanneer je je een langere tijd "mweh" voelt zonder dat je snapt waarom, dan voelt het eindeloos. Dat kan heel onzeker maken en je doen twijfelen aan allerlei dingen in je leven. Zijn mijn vriendschappen eigenlijk wel de moeite waard? Word ik wel gelukkig van de studie die ik heb gekozen? Ben ik bij mijn vriend uit liefde of uit gemak? Is dit alles? Is dit het beste wat het leven te bieden heeft? Vind ik dat genoeg? 
Vragen waar ik op dat moment geen antwoord op kreeg en die ik ook niet hardop durfde te stellen, want wat als mensen me dan raar vinden of zich zorgen om me maken of me ondankbaar vinden..

Bij de meidencirkels vinden we niks raar en mogen alle vragen, gedachten en gevoelens er zijn. We hebben misschien niet altijd de antwoorden voor je, maar het kan al helpen om het te uiten en om te merken dat anderen herkennen waar je doorheen gaat, dat je niet alleen bent.